Het bezoek is voorbij.

Wat voorafging: 

Eerst en vooral moet ik iets rechtzetten. Volgens mijn wederhelft zijn de werken van barmhartigheid niet hetzelfde als de "Acht Zaligheden". Mijn excuus als ik U op een verkeerd been heb gezet. Enfin, het gaat om gevangenen bezoeken, en dat is zeker een goede daad. Ook voor hen die dit niet van uit religieus standpunt bekijken.

Over het bezoek ga ik niets vertellen, dat is privé. Gelukkig kwam die jonge man een tijdje later vrij. Maar zijn plaats werd al vlug ingenomen door een andere jongere uit onze kennissenkring. Die ook daarvoor reeds een tijdje in het huis van bewaring had doorgebracht. Ik zeg niet dat hij onschuldig is, maar er zouden dan nog honderden anderen in de gevangenis moeten zitten. De belangrijkste oorzaak is dat hij geen dak boven zijn hoofd heeft en zolang hij nergens een vast adres heeft, blijft hij daar zitten, de sukkelaar. Familie heeft hij amper, dus bezoek krijgt hij nauwelijks. Op wat perikelen na was het eerste bezoek aan die andere jonge man goed verlopen. Dus, met goede moed plannen gemaakt, om ook deze jongen te bezoeken. 

Mijn man trekt vroeg naar de stad, om er die dag zeker bij te zijn. Maar dat was naast Joost gerekend, wat dacht je nu! Omdat onze naam op twee lijsten staat, en de eerste opnieuw binnen zat, wat wij toen nog niet wisten, mochten we niet bij de andere op bezoek. WANT: en luister nu goed, "men mag maar op één lijst staan." Men mag dus nooit meer dan één gevangene bezoeken. Of je zou je iedere keer opnieuw moeten laten inschrijven en uitschrijven. 

JUSTITIE, hebben jullie echt niets anders te doen, dan die onzinnige regeltjes op te stellen. En de mannen en vrouwen aan de balie's zijn niet te vermurwen. Dus maar terug naar huis, onverrichter zake. Als je geen eigen vervoer hebt en dat met bus en of tram moet doen, is dat echt een zware opgave. Het verwondert mij dan ook niet dat er gevangenen zijn, die na verloop van tijd weinig of geen bezoek meer ontvangen.

Ik ga het kort maken, in totaal zijn wij reeds vijf keer aan de gevangenis geweest, je zal het niet geloven, maar één keer, slechts één keer, hebben wij de persoon kunnen bezoeken. Deze morgen opnieuw geprobeerd, resultaat: de gevangene was er niet, hij moest die dag voor de rechtbank verschijnen. Dus maar terug naar huis. Een boodschap laten overmaken dat je er geweest ben; vergeet het. Je kan een brief schrijven, ja, maar die krijgt hij dan pas morgen.

Ik hoop nu maar dat het feit dat hij opnieuw voor de rechtbank moest verschijnen betekent dat hij binnenkort ergens een onderdak heeft gevonden. En vooral dat hij zijn les heeft geleerd en dat het bij twee keer blijft. Want ééns als ze je naam kennen en je gezicht, loop je gauw opnieuw tegen de lamp. Dat is het geval met de man die we eerst bezochten. Eén kleine overtreding, en je zit opnieuw binnen.

En laat ons eerlijk zijn, daar zitten "zware" jongens, met eigen ogen gezien. Ik onderschat absoluut niet het werk van gevangenis personeel. Maar ook niet het leven daarbinnen van mensen, die er alleen voor kleine vergrijpen zitten. Vermoedelijk is het niet in alle gevangenissen even streng (of erg). Maar wat wij zelf ervaren hebben en dat was dan nog aan de buitenkant, was geen pleziertje.

Ik heb mijn hart eens kunnen luchten, bedankt voor het luisteren. Nu ga ik naar mijn zacht en aangenaam bed. Terwijl ik weet dat die ene vriend in een cel van twee, als derde man op de grond slaapt. 

ria39

VERVOLG