donderdag 28 november 2013

Woensdagnamiddag, bezoekdag voor de kinderen.


Wat voorafging: 
SLOT.
Ik had er geen zin meer in, maar mijn man zat achter mijn veren. Komaan, we proberen het nog een keer. Het is nog vroeg in de ochtend, Eerst een telefoontje naar de gevangenis, is er nog plaats om op bezoek te komen vandaag? Ja! Auto in, mijn man spoedt zich letterlijk, want al wie voor ons aankomt is een kans verkeken. Het is gelukt! Deze namiddag, om 15.30u. Maar we moeten er voor 15 u zijn, anders is het een maat voor niets. Snel een hap gegeten en opnieuw de baan op. Omwille van problemen met mijn knieën, zet mijn man mij zo dicht mogelijk af bij de gevangenis. Het is 14.54. Vijf keer bellen, vooraleer de deur geopend wordt. Ondertussen verzamelde zich een bende, vrouwen en kinderen, maar ook enkele mannen. Ik schuif aan. Ik geef de kaartjes af. Waar is uw man? Die is de auto gaan parkeren (heel moeilijk in die buurt). "Als hij binnen 5 minuten niet hier is gaat het vandaag niet door." Ik knarsetand. "Maar mevrouw, dat is de derde keer dat wij ons aanmelden." Strenge brilglazen kijken mij aan: "hij heeft nog drie minuten." De kaartjes worden opzij gelegd. En ikzelf moet ook "moven". Ik ga zo dicht mogelijk bij de deur staan, die nog 2 maal wordt geopend, maar mijn man is er nog niet bij. Ook langs binnen kan men de deur niet zelf opendoen. Ik hoor geluid aan de buitenkant van de deur, eindelijk gaat ze open en ik zie mijn man als laatste van de rij. Snel, of we mogen hem vandaag weer niet bezoeken. Terug aanschuiven. De strenge brilglazen (weliswaar in een jong en knap buitenlands gezicht) geven onze "laisser-passer". Sommige mensen, en zeker vrouwen, denken méér te zijn en méér te mogen, als ze een uniform dragen,  Diezelfde dame had 's morgens reeds de kaartjes aan mijn man gegeven, ze wist dus dat we al gereserveerd hadden. Ik KOOK. Al het overbodige in de locker (er is nog maar 1 kastje vrij). Ik hou mijn jas aan want het is koud buiten. Dan door het draai-poortje, jas uit, schoenen uit, riem af,  bril af, alles door de scanner, en ikzelf ook. Ik heb groen licht. Mijn man piept. Of beter zijn heup piept. Kaartje voorleggen van de chirurg, naar afzonderlijk lokaal, nog eens manueel gescand, door een oudere, vriendelijke dame. Moeders met kinderen wachten in een kleine veranda, voor we binnen mogen. De kinderen, allemaal krullenkopjes en met donkere teint, stemmen me wat milder. Kinderen hebben geen schuld aan de daden van hun ouders. Sommigen beseffen nog niet goed wat ze er eigenlijk komen doen. De kinderen spreken Nederlands, hun mama's niet of slecht. We zijn met drie blanke koppels. Al de rest is van vreemde origine. Gelukkig dat zij onze gevangenissen komen vullen, want anders waren de cipiers werkeloos. Mag ik van mezelf zeggen dat ik geen racist ben. Diegenen die mij kennen weten dat. Ons gezin en familie is zelf gekleurd. Van blank over bruin tot bijna zwart. Zij zijn onze kinderen en kleinkinderen. Wij houden van hen en zij van ons. Daarom praat ik tegen die kindjes. Maar hun mama's reageren niet. Ze doen me denken aan de pleegkinderen uit Parijs die wij jaren geleden regelmatig op vakantie lieten komen. Als ze horen dat wij Nederlands praten beginnen ze luidop te tellen. Zus 6 jaar, broertje 5. Mama gebaart van kromme haas. Ik zeg "wat kunnen jullie al goed tellen." Zus zegt," ik ben zes jaar en hij is vijf." Als ze haar mondje opent zie ik dat haar tandjes wisselen, ze heeft 2 plaatsjes vrij. Het jongetje vraagt, hoeveel jaar ben jij? Ik doe er maar flink wat jaren af, en ik weet niet of hij het wel begrijpt. Het getal vijftig kent hij wel. Ze zwaaien nog als ze buiten stappen. Voor mij zijn dit kleine stapjes naar vrede.
Om te besluiten, de vriend daarbinnen had goed nieuws. Hij werd vrijgesproken van de beschuldiging die hem ten laste werd gelegd. Waarschijnlijk komt hij volgende week vrij. "Als ik mag kom ik bij jullie mee Kerstmis vieren," zegt hij. Natuurlijk mag hij dat. Reeds sinds hij kind was, deed hij dat te samen met zijn mama. Hij is niet blank, maar donker. En toch is hij welkom!
Ria 

Geen opmerkingen: