VERVOLG - Hoe het begon, 2.

VORIGE

Misschien is het wat moeilijk om volgen, 
maar dit verhaal gaat over tuin en gezin, tussen 1993 en 2004.
Het is overgenomen uit mijn fotoboeken, 
ook om het langer te kunnen bewaren.

1999

Februari 1999 bracht nog echte winterse dagen, zoals dit ook nu in 2004 het geval is. Door de haast Toscaanse luchten konden we vele mooie foto's maken. Die poëtische landschappen gaven mij de inspiratie om alle foto's m.b.t. de tuin te bundelen. Het was een hele klus het ging immers over ruim 35 jaar. Mijn moeder, die in die tijd bij ons woonde, was mijn grootste fan. Zij hield ook veel van de natuur en haar "verwondering" was meer dan alleen maar bewondering. Ze had de ontvankelijkheid van een kind bewaard. Dat maakte haar zo bijzonder, mooi en goed. Ik denk met dankbaarheid terug aan die mooie tijd en aan alle goede raad die zij mij gaf. 

Alle begin is moeilijk....

De tijd dat onze kinderen speelden in de tuin is lang voorbij. Stilaan kreeg hij dan ook meer vorm als siertuin, maar de oude structuren zijn min of meer gebleven. Er staan nl. bomen, een tuinhuisje, de oude schommel (inmiddels begroeid) die ons herinneren aan de goede momenten en jaren die we er samen beleefden. Meer tijd om te tuinieren bracht met zich mee dat we waterpartijtjes en nieuwe borders gingen aanleggen en vooral de rozen en hun verzorging en onderhoud beter leerden kennen. We begonnen open tuinen te bezoeken, in binnen- en buitenland. Naast hetgeen we er aan kennis opdeden en de schoonheid die ons vaak ontroerden, hebben we ook telkens genoten van de charme en de hartelijkheid waarmee deze tuin-eigenaars hun gasten ontvangen.

 Koning winter 

roert zijn staart.
Herken jij deze tuin?
Geen kleuren meer
en ook geen zon,
geen hemel blauw.
Ik wist niet 
dat Mister Snow,
zo grijs, 
zo somber en zo grauw
dit alles
schilderen kon !

1998

zelfde hoekje

1997

Wandelen tussen NEVELS en SEIZOENEN van een heerlijk plekje !

Er zijn veel dingen in het leven die een mens gelukkig kunnen maken. Wie daar bovenop nog een tuintje bezit mag zich wel echt een tevreden mens noemen. Je kan er over vertellen, je kan er over schrijven, maar vooral....je moet het ervaren. Voor mij was dit niet altijd zo . Alhoewel....helemaal in het begin, toen we maar een stukje "grond" hadden en nog geen huis(je) erop voelde ik toch ook al "de kriebels".

Ik zal het wel een beetje meegekregen hebben. Zo herinner ik mij het tuintje van mijn overgrootvader, de liefde voor bloemen van mijn grootmoeder, mijn eigen ouders die ook veel van hun tuin hielden. Maar ook mijn echtgenoot bleek een tuinier in spé te zijn. Van de natuur heb ik altijd gehouden, maar “ kennen ” en vooral " ermee bezig zijn " dat was wel iets anders. Toen we trouwden kregen we zoveel mooie planten en bloemen dat we vensterbanken te kort hadden. Toch was dit het begin van een kennismaking en een ontdekkingstocht, die nog altijd duurt....

Het stukje grond dat we gekocht hadden (in 1964) was toen al een heerlijk plekje, met stokoude, kromgegroeide appelboompjes. Zonde dat er verschillende moesten sneuvelen toen we hier een "optrekje" gingen bouwen. Enkelen hebben met ons de voorbije 35 jaar meegeleefd! Af en toe verschieten ze nog van hun eigen levenskracht, als ze in de lente op hun toch vermoeide stam, hier en daar nog wat bloesemkens zien ontluiken. Ze hadden dat zelf niet meer verwacht en om eerlijk te zijn " wij ook niet."

Veel meer hebben we nog geleerd........."Rozen" voor mij een wat late, maar echte ontdekking en tevens een nieuwe liefde. Hoe komt het dat men op een dag ineens "met andere ogen naar dingen kijkt"? Is het omdat ze je getroffen hebben? Ook tussen mensen kan men dat ervaren! Plots kijkt men "met de ogen van de liefde" en alles wordt veel klaarder en puurder, "echt“, de blauwe hemel, het wolkenspel, de oneindigheid, de medemens, God...

Zo zie je maar, men is nooit te oud om te leren...men kan nooit genoeg genieten en dankbaar zijn om een geschenk "als een tuin", waarin men samen met andere lieve mensen mag werken, leven en vertoeven. Dat geluk is mij gegund en het maakt mij heel blij. Winter - februari 1999.

Aanvulling op 2 augustus 2003.

Pas terug thuis, na enkele dagen doorgebracht te hebben in The Cotswolds, kan ik niet anders dan in alle eerlijkheid bekennen, dat ik toch nog veel te leren heb wat betreft de “hanging-baskets”. Prachtige korven aan schilderachtige huizen ! Goud, was al wat de klok sloeg, behalve dan de regen. Maar daar leven en groeien ze van. Weeral wat nieuwe ideeën opgedaan voor volgend jaar..

Wordt vervolgd.